TANRI / ALLAH…

TANRININ KIRINTILARI…

……….

Müslüman dünyasının en ince kılcal damarlarının ucundaki ücra kasabalarda yankılandı nefret. Beyrut’ta gördüm, Allah’tan başka hiçbir şeyleri kalmamış insanlar için ne demek o konuşmalar. Bir kez daha anladım:

Onların sarışın “tanrıları” ile ötekilerin esmer “Allah”ı “kapıştırılacak” ve kan akacak muhakkak. Akıyor da. Biz çok sonra bu tarihleri bir bir yazıp alt alta, eğer o çok sonrada kâğıt, kalem ve yazı kalırsa, “O günlerde başladı Karanlık Zaman” diyeceğiz belki de.

O günler geldiğinde şimdi başlatılmaya çalışılan, başlamış olan dinler savaşının bir dinler savaşı değil, tıpkı her savaş gibi yoksulluk ve zenginlik, güç ve güçsüzlük savaşı olduğunu anlatacağız çocuklarımıza. Eğer torunlarımız yaşıyor olurlarsa böyle anlatacaklar torunlarına. Belki o zaman insanlar anlayacak Tanrı’nın hepimizin içinde olduğunu…
…….
Hepimiz Tanrı’nın kırıntılarıyız. “En el hak” hepimizin hakkı. Kırıntılar olduğumuz için hepimiz birleştiğimizde bir tanrı oluşturuyoruz bu yüzden birleşebildiğimizde. Ve bu yüzden işte, sorduklarında “İnanıyor musunuz?” diye, “İnanıyorum” diyorum, “İnsanlığa inanıyorum”. Çünkü bir araya geldiğinde Tanrı’yı yaratabilecek tek güç onda, her bir kırıntı toplanıp birleştiğinde.

Her bir insanın Tanrı’nın bir kırıntısı olduğuna inanabildiğinde insanlar, aynı Tanrı’nın kırıntıları olduklarına, dünya, yani belki ancak o zaman, kurtulacak. “Lekesiz aklın ebedi gün ışığında”…

O zaman ne dinlere ihtiyaç olacak ne de kılıçlara. O zaman birbirimizin yüzüne Tanrı’nın yüzüne bakar gibi hayret ve hayranlıkla bakacağız. Biricik ve fakat bir oluşumuza şaşarak bakacağız. Ancak o zaman birbirimize hiç kıyamayacağız…
….

En eski kitaplara…

Ama o güne dek…

İnsanlık en eski kitaplarına geri dönüyor. Yüzyıllardır yazılmış olan büyük kitapların hepsinden vazgeçiyor yeryüzü. Yirminci yüzyıla kadar tutunulan, aklın ve mantığın biriktirdiği büyük İskenderiye Kütüphanesi’ne öfkeyle dalıyor kalabalıklar. Kızıyorlar. Kitaplara kızıyorlar. Bunca kitabın kendisini kurtaramadığına kızıyor insanlık. Aklın yazdığı kitapları bu yüzden parçalıyorlar. Ve tıpkı tek tek hepimizin yaptığı gibi korktuğunda, yeryüzü kalabalıkları da şimdi ilk bildiklerine, ilk bilgilerine geri dönüyorlar.

Bir ruhları olduğunu onlara hatırlatan tek şey dinleri olduğu için, insanlık öyle yoksun, öyle mahzun bırakıldığı için, o en eski kitaplara sarılıyorlar. Üstelik öfkeli oldukları için de o kitapları belki bugün, yanlış okuyorlar. Tanrı’nın hepimize, hepimiz aracılığıyla kendisi olduğumuzu, kendisinin küçük parçacıkları olduğumuzu söylediğini duyamayacak kadar gürültü yapıyorlar. Gürültüde olmayan sesleri duyuyorlar göklerden. Göklerden gelen sesleri, kendi seslerini yanlış duyuyorlar.

Ben böyle bildim. Tanrı’yı ve insanları böyle bildim. Bu dünyayı da gördüm:
Ne bizim bu dünya, Batı’nın vaat ettiği gibi.
Ne Allah’ın, Doğu’da şimdi kimilerinin yorumladığı gibi.
Bu dünya kimsenin değil. Biz kimse değiliz. Biz Tanrı’nın kırıntılarıyız işte, birbirine inanmak zorunda olan.
Ben böyle bildim. İçimde…
Okuduğum bütün kitaplardan önce…