Din ve Bilim…

Atlanta’da gezerken karşıma çok büyük bir kilise çıktı. Kilisenin adı “First Christian Scientist Church” yani “İlk Hıristiyan Bilimadamı Kilisesi”.. Çok şaşırdım. Düşündüm Türkiye’de “İlk Müslüman Bilimadamı Camisi” nasıl olur diye.. Boston’da Prudential Merkezi’nin önünde müthiş büyük bir kilise var ve yanında birkaç katlı koca bir kütüphane binası. Evet o da “First Christian Scientist Church” ve o kütüphane de kiliseye ait. Oysa benim bildiğim din ile bilim hem birbirlerinin içine geçmiş, hem birbirlerini beğenmeyen iki kardeş gibidir. Din annesinin her sözünü dinler, bilim de annesine durmadan “bu ne? neden bu böyle oluyor?” diye merakla sorar. Din ne zaman bilimin gelişimini kıskanır ve onu küçük düşürmeye çalışırsa, bilim de dinden uzaklaşmaya başlar. Oysa din tam anlamıyla bir bilimdir (Theology), bilimin de dinden öğreneceği çok şey vardır. Ama bu iki kardeş bazı yanlış anlamalar, çekememezlikler, güç dengelerinin bozulması, iktidar savaşı gibi durumlarda neredeyse birbirlerinin kanlı bıçaklı rakipleri olurlar.

MÜSLÜMAN BİLİM ADAMLARI

Ülkemizde de bence olan budur. Bilim insanları dinden uzaklaştıkça, din merkezli insanlar bilim insanlarını ve bilimi önemsiz gösterme çabasına girmişlerdir. Çocuklarını okula göndermektense Kuran kursuna göndermeyi yeğlemişlerdir. Doktora gitmektense üfürükcüye gitmişlerdir, bir tarikata girmiş, bir hacı hocanın (hacca gitmemiş) fikirlerini bir profesörün bilgisine yeğ tutmuşlar, Kuran’dan başka kitap okumamayı beceri saymışlardır. Buna karşılık gücünü bilimsellikten alanlar da dindar kişileri cahil, bilgisiz diye hor görmüş onlardan uzaklaşmış, dinden uzaklaşmış ve karşılıklı törpülenmiş duyguların yarattığı bir kısır döngüye girilmiştir. Ve ülkemizde “İlk Müslüman Bilimadamları Camisi” kurulmamıştır. Bilim insanları dinden uzaklaşmış ve bu da toplumun tam ortasında kapanması çok zor bir boşluk yaratmıştır. Oysa Müslümanlık dini bilime, okumaya, öğrenmeye en çok önem veren dindir ama nedense dünyadaki en gelişmemiş ülkeler hep halkının çoğu Müslüman olan ülkelerdir.

ünyada bu kısır döngünün kırılabileceği tek ülke bizim ülkemizdir. Çünkü bizim ülkemizin şairleri “ilim bilim bilmektir/bilim kendin bilmektir/sen kendin bilmezsen/bu nice okumaktır” diye şiirler yazmışlardır. Çünkü bizim ülkemizde hayatta en hakiki mürşitin ilim olduğunu biliriz, çünkü biz ülkemizde biliriz ki Peygamber Efendimiz eğitime önem veren, eğitimli kişiye saygı duyan bir kişiydi..

Bir köprü olmak zordur. Genelde taraf tutmak, takım tutmak gibi bir şeydir ve insana aitlik duygusu ve onun getirdiği rahatlığı verir. Oysa biz tam anlamıyla bir köprüyüz. Coğrafyamız biz farkında olmasak da bizim içimize davranış olarak işlemiştir. Nasıl bir adalı farklı davranıyorsa, iki kıtayı içerisinde taşıyan bir ülke vatandaşı da farklı davranır. Hem Atatürk gibi bir lidere sahip olmanın verdiği ayrıcalık hem de en ilerici, en yeni dine inanan bir insan olmanın verdiği ayrıcalık kimilerinin kaldıramayacağı bir yüktür. İnsanlar kolayı seçip ya Atatürkçüsün ya şeriatçısın, ya herrosun ya merrosun gibi ayırımlara gitmeye en çok bu yükü, bu olgunluğu taşıyamadıkları zaman başlarlar. İşte ülkemizde olan budur. Ülkemizin aydınları, insanları seçime değil iki zenginliği de beraber yaşama olgunlu una taşımalılar.

Bir insan sol elini sağ elinden fazla veya sağ elini sol elinden fazla sever mi? Bir insan bir gözünü öteki gözüne yeğler mi? Bir insan iki ayağı olmasa koşabilir mi? İşte din ile bilim de sağ el ve sol el gibi hem birbirinin aynı hem de birbirlerinin aynada görüntüleri olduğu için aynı olmayan iki el gibidir. Bu iki el birlik olup, alkışla tempo tutmadıkça, bu iki el bir yumruk olmadıkça, iki başlı canavarın bir başı bizi oraya çeker, bir başı buraya çeker ve sonunda ne herro ne merro oluruz, ya ülke olarak yok, oluruz ya da onun bunun oyuncağı oluruz..

Hande Özdinler / ozdinler@yahoo.com / PhD,Boston,ABD / Kaynak:Cumhuriyet Bilim Teknik 01.02.2008  / 02.02.2008