Kadın Mezbahası Türkiye…

İnsan kendi ülkesini bu sözcüklerle nitelerken irkiliyor.

Fakat ne kadar acı ve irkiltici olursa olsun, gerçek budur.

Türkiye bir kadın mezbahasıdır.

Kadınlarının, kızlarının, acımasızca, gaddarca, alçakça katledildiği bir ülkedir.

Bu konuda birkaç hafta önce yazmayı tasarlamıştım.

Gazetelerden kestiğim bir dosya dolusu haber vardı elimde.

Araya başka konular girdi.

Bu arada bizim gazeteden (H. Çetinkaya, E. Kongar), Vatan’dan R. Mengi, muhakkak başka gazetelerden de yazarlar, aynı konuda yazdılar.

Yazılmayacak gibi de değil çünkü.

Kurbanları kadın olan, her gün bir ya da birkaç cinayet haberi yer alıyor medyada.

Dünyanın hiçbir başka ülkesinde, kadınların “recm” edildiği (taşlanarak öldürüldüğü) günümüzün ortaçağ ülkelerinde bile, kurbanları kadın olan bu kadar çok sayıda ve akıl almaz gaddarlıkla işlenmiş cinayetler işlendiğini sanmıyorum.

Sözcükleri yerli yerinde kullanmaktan çekinmeyelim.

Alçaklığın bu derecesinin, bize, bizim ülkemizin erkeğine özgü olduğunu düşünüyorum ve bu anlamda da “erkek” sözcüğü, anlamıyla da tınısıyla da, iğrenç ve küçültücü geliyor bana.

***

Sözünü ettiğim yazılarda, son birkaç hafta içinde işlenmiş ya da yargı aşamasındaki cinayetlerden bazıları sıralanıyor.

Hepsini sadece haber başlığı olarak sıralamak bile bir köşe yazısının sınırlarını aşar.

Nitekim Ruhat Mengi “Kadın düşmanlığı değilse ne?” başlıklı yazısında, verdiği örneklerin sadece bize ulaşanlar olduğunu belirterek “Türkiye’de her 100 kadından 97’si şiddete uğradığına göre, kim bilir daha kaç milyon kadın bu düzeyde vahşetle, dehşetle yaşamakta” diye yazıyor…

***

Ayrıldığı kocası tarafından çalıştığı işyerinde defalarca bıçaklandıktan sonra boğazı kesilerek öldürülen dört çocuk annesi kadın.

Kocasının iki ruhsatsız tabancasından çıkan kurşunlarla öldürülen, yine dört çocuk annesi bir başka eş.

Altı aylık evlilikten sonra boşanma davası açtığı adam tarafından pusuya düşürülüp pompalı tüfek ateşiyle öldürülen hemşire.

Ellili yaşlardaki kayınbirader tarafından gözünden vurularak öldürülen yirmili yaşlardaki genç kadın…

Bahaneler hep “namus”.

Bu cinayetleri işleyen alçaklar, böylece annesiz ve (ömrünü cezaevinde tüketeceği için) babasız kalan çocukların namusları, gelecekteki yaşamları konusunda belli ki herhangi bir kaygı duymuyorlar…

Bu cinayetleri işleyenler, sadece kara cahil denebilecek kimseler de değil.

İşte, iki haber başlığı:

“Sevgilisini öldüren gazeteciye müebbet”.

“Tıp öğrencisi eşini öldüren (astsubay çavuş) kocaya ağır müebbet…”

***

“Türk”lerin işlediği, kurbanları kadın olan cinayetler ülke dışında da sürüyor…

“Sözünü geçiremediği” on üç on dört yaşlarındaki kızını sabaha karşı uyumaktayken dönerci bıçağı ile katledip kaçan “baba”nın haberi, yine yakın zaman önceki gazetelerdeydi.

Yurtdışında karısını öldüren bir başka Türk’e ilişkin haber başlığı şöyleydi:

“Bıçakladım, ölmediğini anlayınca arabayla ezdim.”

Amcasının kızı olan eşini, cep telefonuna gelen mesajı göstermediği için öldüren katil, polis ifadesinde şunları söylüyor:

“Bıçakladım, sopayla vurdum. Son hamleyle kendini araçtan attı. Boğazından hırıltılı sesler geliyordu. Anladım ki ölmemiş. Arabaya döndüm. Gaza bastım. Hızla üzerinden geçtim, bir daha. Çünkü ölsün istiyordum.”

Bu kişi, Türkiye’deki ailesine gönderdiği mektubun bir yerinde, cinayeti “şeytana uyup” işlediğini yazıyor…

Yargılamaların bizdeki gibi uzayıp laçkalaşmadığı Almanya’da, birkaç celse sonunda katile ömür boyu hapis cezası veren Bielefeld Eyalet Mahkemesi kadın yargıcı Jutta Albert’in kararı bildirdikten sonra söyledikleri, sadece bu caniye değil, kadınların bir mezbahada gibi birbiri ardına boğazlandığı bu ülkenin tümüne yönelik bir insanlık dersi değerinde ve önemindedir.

“Bir insan sevdiği kişiyi nasıl öldürür? Aileye yazdığınız mektupta şeytana uyduğunuzu yazmışsınız. Ancak bu cinayeti işleyen şeytan sizdiniz. Yirmi kez başından ve boynundan bıçakladınız. Gözlerini oyarak kör ettiniz. Tekrar tekrar bıçaklayıp dövdünüz. Tüm bu caniliği anlayamıyorum.”

Ataol Behramoğlu… 22.08.09 / Cumhuriyet…